Spostrzeżenia dotyczące filozofii, religii, muzyki, filmu, literatury, polityki i świata w ogólności.
piątek, 30 marca 2012
Charles Leconte de Isle
Umarłemu poecie
Ty, coś błądzącym okiem szukał wciąż słonecznych
Świateł, barw nieśmiertelnych i boskich konturów,
I żywych ciał o blasku promiennym lazurów,
Spij cichy, w mrokach nocy pogrążony wiecznych.
Widzieć, czuć i rozumieć? Wiatr, pył, dym, czcze mary..
Kochać? Trucizna leży na dnie czary w winie.
Niby bóg, co znudzony porzuca świątynię,
Idź i rozlej swą istność w wszechświatów bezmiary.
Czy nad twym niemym grobem i kością spróchniałą
Ktoś łzę uroni zimną, czy jej nie uroni,
Czy twój wiek cię zapomni, czy otoczy chwałą:
Ja zazdroszczę ci w trumnie twych zamkniętych powiek,
Że, swobodny od życia straszliwej agonii,
Nie znasz hańby myślenia i zgrozy, żeś człowiek.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz